Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik had ooit het romantische idee dat bloggen iets is wat vanzelf gaat. Je weet wel, kopje thee erbij, een beetje typen, misschien wat jazzy achtergrondmuziek, en hoppa—een meesterwerk vol inzichten, humor en ontroering dat het internet overstroomt met likes.
De realiteit? Ik zit drie kwartier naar een knipperende cursor te staren terwijl mijn hersenen bezig zijn met diepere levensvragen zoals: Wat als planten wél tegen je praten, maar ze doen het alleen als je net wegloopt? Of: Waarom heb ik nu ineens zin in lasagne?
Bloggen blijkt dus iets te zijn wat discipline vraagt. Structuur. Een vast patroon. Iets waar ik in theorie een enorme fan van ben… in de praktijk echter iets minder. Mijn huidige patroon is: op maandag bedenken dat ik “weer eens moet bloggen”, op woensdag in lichte paniek een halve alinea schrijven, en op vrijdag mezelf wijsmaken dat volgende week echt beter gaat worden.
En ja, ik heb alle goedbedoelde tips gelezen:
-
Kies een vast moment in de week!
-
Maak een contentkalender!
-
Beloon jezelf na het schrijven!
Over dat laatste: telt een hele reep chocolade als beloning als ik alleen de titel heb geschreven? Want dan ben ik al heel succesvol.
Maar goed, langzaam maar zeker begin ik mijn draai te vinden. Bloggen is een beetje zoals sporten: de eerste keren zijn ongemakkelijk, pijnlijk en je vraagt je af waarom je dit jezelf aandoet. Maar als je eenmaal een ritme vindt, voel je je bijna trots. Bijna. Tot je terugleest wat je geschreven hebt en denkt: “Wie heeft dit geschreven? Was ik dat? Waarom zeg ik hier ‘vibey’?”
Conclusie: bloggen is wennen. Een beetje zoals vroeg opstaan of spruitjes eten—je weet dat het goed voor je is, maar het kost even tijd. En misschien een paar extra koppen koffie. En oké, af en toe die lasagne.
Maar ik ben er nog. Jij leest dit nog steeds. En dat is al een overwinning. Volgende week blog ik weer. Zeg ik nu met volle overtuiging terwijl ik al een mentale reminder instel om het op zondagavond te doen.
Reactie plaatsen
Reacties