Als je me enige tijd geleden had verteld dat ik vrijwillig de Euromast op zou gaan, had ik je waarschijnlijk hard uitgelachen. Niet omdat ik iets tegen de Euromast heb—integendeel, het is een prachtig Rotterdams icoon—maar omdat ik vreselijke hoogtevrees heb. Echt, ik wordt al licht in mijn hoofd als ik op een keukentrapje sta. En toch… daar stond ik dan. Bovenop de Euromast.
Maar laat me bij het begin beginnen. Ik deed mee aan een fotowedstrijd. Niet zomaar eentje: een wedstrijd waarbij je verschillende locaties in Nederland moest vastleggen, met als thema "Perspectief". Geen hele grote of bekende, maar wel eentje die me meteen enthousiast maakte. Ik maakte een route, plande mijn stops en genoot van het fotograferen. Elke locatie had zijn eigen charme, maar de Euromast was de laatste—en voor mij veruit de spannendste.
Alleen al bij de gedachte aan die 185 meter hoge toren kreeg ik klamme handen. Maar ik wilde deze fotoserie écht afmaken. Bovendien voelde het alsof ik iets moest overwinnen, niet alleen voor de wedstrijd, maar ook voor mezelf. Dus met een bonzend hart en een overdosis zelfpeptalk stapte ik in de lift naar boven.
En wow. Wat een uitzicht. De stad strekte zich onder me uit als een levend schilderij. De Maas, de bruggen, de kleine mensen als stipjes… Alles leek ineens in perspectief te vallen (pun intended). Ondanks mijn trillende knieën en een constante innerlijke stem die fluisterde “waar ben je in hemelsnaam mee bezig?”, lukte het me om m’n camera te pakken en een paar foto’s te maken. Ik deed er nog een schepje bovenop door nog een trapje hoger te gaan voor een nog mooier uitzicht...dat had ik beter niet kunnen doen want toen ik klaar was met fotograferen durfde ik niet meer naar beneden. Ik ben letterlijk op handen en voeten achterstevoren dat trapje afgekomen.
De uitslag van de wedstrijd? Ik heb niets gewonnen. Geen prijs, geen eervolle vermelding, geen likes-overvloed op social media. Maar dat was oké. Wat ik wél won, was iets dat je niet in een juryrapport terugvindt: de trots dat ik mijn angst heb overwonnen, dat ik die toren op ben gegaan en dat ik het gewoon heb gedaan.
Dus ja, de Euromast was mijn laatste stop—en misschien ook wel mijn mooiste.
Reactie plaatsen
Reacties